Nie spisałam czasu z licznika, mniejsza z tym. Jedziemy z motelu do centrum, gdzie trafiamy w jakiś mix targowo-postojowo taksówkowy-autobusowy, chaos, mnóstwo ludzi, łojej, czego tu nie ma...Nie wiedziałam, że autobusy ukraińskie przewożą gaz na dachu. W ogóle za duzo nie wiedziałam na temat Ukrainy. Zaczynam się przyzwaczajać do dziur, a niektóre naprawdę są spore(bo nie wiem jeszcze co będzie dalej:) Po drodze scenka: wóz jedzie z sianem, bach, wypadły z niego widły sztuk dwie na srodek jezdni (i akurat jeszcze z górki) Pan nie zauwazył, pojechał dalej. Zatrzymalismy się, żeby widły z drogi usunąć:) Ale ubiegł nas pan w Ładzie, podniósł widły - ale zmiescić do Łady ich nie może, więc wystawia rękę z widłami za okno i jedzie gonić wóz z sianem i oddać zgubę właścicielowi:) W Сколе nocleg sam nas znalazł, niestety nie wykazałam się przytomnością umysłu i o prysznic nie zapytałam - a go właśnie nie było. Zajęlismy chyba pokój dziewczynce, bo jest tam trochę misiów i innych pluszaków, a szyba w oknie ozdobiona nazwami zespołów, z których kojarzę jedynie pana Eminema. W łazience pokaz siły karalucha - prawie udaje mu się wywalić plastikowy pojemnik. Co mnie cieszy, z ludźmi sie bez problemu dogaduję. Głównie po rosyjsku, wtrącając ewentualnie jakieś ukraińskie zwroty jak mi sie pod język nawiną. Po rosyjsku umiem niewiele, ale po ukraińsku jeszcze mniej. Ale porozmawiać można, ludzie do rozmowy chętni i w ogóle życzliwi. Wystarczy stanąć, otworzyć mapę, a zaraz ktoś podchodzi i pyta, czy pokazać drogę. Podoba mi się coraz bardziej:)
tatanka
